Солзите посилни од смртта

Во еден Нарчински затвор имало голема побуна помеѓу затворениците. Истите тие се поделиле на две групи и меѓу себе душмански се тепале. Јас како свештеник бев одреден да одам во тој затвор. Тој беше опколен со војници и кога влегов во дворот, им се обратив на затворениците. Поголем дел од нив ме опкружија и многу внимателно ја слушаа мојата проповед. По завршувањето на говорот забележав дека многумина од нив се покајаа.

Ја повикав и другата група да ја слушаат Божјата проповед и ги молев да се помират меѓу себе. Водителот на групата, Сахалинец ми возврати со грозна псовка, заканувајќи се дека подобро е да си одам, бидејќи ќе ме претепа. Во тој миг паднав пред неговите нозе и со солзи го молев да го измени животот, велејќи му: „Ако овде сега е присутна твојата мајка верувам дека и таа би паднала на колена пред тебе и би те молела да се покаеш“. Во тој миг Сахалинец ме подигна и сите заедно отидовме на местото од каде ја започнав проповедта. Ми вети дека нема повеќе да биде водител на групи.

Ме викате Господ

Ме викате Господ,
а далеку сум од вашите срца.
Ме викате Учител,
а не се поучувате од мене.
Ме викате Пат,
а не одите по мене.
Ме викате Вистина,
а не сведочите за Мене.
Ме викате Љубов,
а не ме љубите.
Ме викате Пастир,
а бегате од Моето стадо.
Ме викате Врата,
а не чукате на неа.

Кога умирам

Тага,
таа пред вратата ми стои,
со желба да ја отвори и да ме зароби!

Мислите,
повторно мислите злобни ѕвонат
и на беззаконие брзаат
да ме наведат.

Срцето,
тоа срце сакаат
да го скаменат, а неговото чукање
да го умртват.